Ψευτοηθική και ψευτοελευθερία

Ξέρετε... με όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό γύρω μας, η φαντασία μου παίζει πολύ περίεργα παιχνιδάκια. Σήμερα λοιπόν που καθόμουν και παρακολουθούσα όλο το χαμό και την εκμετάλλευση της κηδείας του Ν. Σεργιαννόπουλου από τα ΜΜΕ, η φαντασία μου έπλασε ένα σενάριο και είπα να σας το διηγηθώ. Και όπως λένε σε κάθε ταινία και βιβλίο... "οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς τυχαία και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα". Έτσι είναι και τα δικά μου πρόσωπα.

Κάποτε πριν από πολλά χρόνια σε μια επαρχία την Ελλάδας γεννήθηκε ένα αγόρι. Για τις ανάγκες του ρεπορτάζ -όπως λένε-, ας το ονομάσουμε Κώστα. Ο Κώστας λοιπόν βγήκε από τα σπλάχνα μας σχετικά αυταρχικής μητέρας με τη βοήθεια ενός επίσης σχετικά αδιάφορου πατέρα. Καθώς μεγάλωνε, οι περισσότεροι σκεφτόντουσαν:
- μα σαν κάτι να τρέχει με αυτό το παιδί. Τί να το κάνουμε;
- να το πάμε να μάθει μια "τέχνη" μπας και καταφέρει τίποτα καλό στη ζωή του!

Ο Κώστας όμως είχε άλλα πράγματα στο μικρό του κεφαλάκι. Δεν έπαιρνε και τα γράμματα... Άσε που από νωρίς ένοιωθε και μια ακαταννόητη έλξη προς το Γιωργάκη το συμμαθητή του, όσο και να τον γλυκοκοίταζε η Αννούλα την ώρα των μαθηματικών. Αλλά τί να κάνει; Μπορούσε να το πει και πουθενά; Εδω έπεφτε βούρδουλας στο σπίτι για άλλα πιο ασήμαντα πράγματα. Πώς θα μπορούσε να εκστομίσει κάτι τέτοιο; Αλλά εκτός από το "θέμα" με το Γιωργάκη, τον Κώστα τον απασχολούσε και κάτι άλλο. Ήθελε να γίνει καλλιτέχνης. Πούστης και "καλλιτέχνης" ήταν δυο λέξεις που τον κυνηγούσαν στους χειρότερους εφιάλτες του. Και ενώ από μικρός είχε εκπαιδευτεί να καταπιέζει κάθε του επιθυμία, ξαφνικά μετά το σχολείο πήρε τη μεγάλη απόφαση. Θα έκανε τα όνειρά του πραγματικότητα.

Μάζεψε τα μπογαλάκια του λοιπόν και ήρθε στην Αθήνα. Στην αρχή ήταν δύσκολα. Χωρίς πολλά λεφτα... με περιστασιακές δουλειές... δυσκολίες στην αρχή της καριέρας του... και φυσικά καμία αναγνώριση από την οικογένειά του. Όμως αυτοί που ήξεραν, έλεγαν ότι τελικά αυτό το παιδί θα έχει μέλλον. Όπως και έγινε. Ο κόσμος άρχισε να τον γνωρίζει, να τον εκτιμά και να τον αγαπά. Και από σχέσεις... όλο και κάτι γινόταν. Η αξία του στο χρηματιστήριο συναισθημάτων ανέβαινε σχετικά γρήγορα. Ακόμα πιο γρήγορα όμως ανέβαινε και η αξία του στο ύπουλο χρηματιστήριο της show business. Όμως τον Κώστα κάτι τον έκαιγε. Τώρα πια ήταν "μεγάλος και τρανός"! Ήταν ποτέ δυνατόν να δεχθεί η ελληνική κοινωνία το γεγονός ότι ήταν ομοφυλόφιλος; Τώρα μάλιστα που ήταν και πολύ αναγνωρίσιμος. Τί θα έλεγαν οι δικοί του στο χωριό αν διάβαζαν ότι ο μεγάλος καλλιτέχνης Κώστας Μαγιάννος ήταν GAY; Σαν να το ΄βλεπε μπροστά του. Με μεγάλα κατακόκκινα γράμματα σε ένα άθλιο γραφιστικά φόντο:

ΣΟΚ ΣΤΟ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ. Ο ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΓΙΑΝΝΟΣ ΤΟΝ ΠΑΙΡΝΕΙ!

Που να ξεμυτίσει από το σπίτι του; Και που να πάει για φαγητό με το γκόμενο του; Έτσι αρχίζει και κλείνεται στον εαυτό του. Τον παρατάνε και οι εκάστοτε σχέσεις του, που δεν αντέχουν αυτή την κατάσταση... Και όσο απογειώνεται η καριέρα του, τόσο προσγειώνονται οι προσωπικές του σχέσεις. Έρχεται καπάκι και η ένταση της εξουθενωτικής δουλειάς μαζί με την κακοποίηση των συναισθημάτων του... ε δε θέλει και πολύ ο άνθρωπος και ο δρόμος των ναρκωτικών ανοίγει σιγά σιγά. Ο Κώστας όμως διψά και για κάτι άλλο που του έχει λείψει περισσότερο από όλα. Για την αγκαλιά του εραστή του. Έναν εραστή που δε θα ντρέπεται να φανερώσει στα ΜΜΕ. Και να τους τρίψει στη μούρη οτι:
"Να κύριοι, αυτός είναι ο άνθρωπος που αγαπάω και θέλω να κάνω έρωτα μαζί του. Κάθε μέρα και κάθε στιγμή".
Όποιος έχει ζήσει τη γαλήνη της αγκαλιάς του συντρόφου σου όταν, μαζί πηγαίνετε για ύπνο στο ίδιο κρεβάτι, ξέρει τι εννοώ. Και να τί έλειπε από το φίλο μας τον Κώστα. Αυτή την αγκαλιά άρχισε να αποζητά από συντρόφους, που έβρισκε στο δρόμο και οι οποίοι μάλλον δε θα τον ξανάβλεπαν ποτέ. Το πιο πιθανό είναι οτι ούτε καν θα τον αναγνώριζαν. Και άρα δε θα τον έκαναν ποτέ ρόμπα στη γεμάτη αγάπη, φροντίδα και κατανόηση κοινωνία μας.

Αυτό ήταν πιο ασφαλές για τη δική του, εντυπωμένη από τα παιδικά του χρόνια, ηθική. Ήξερε ότι κάποια στιγμή μπορεί και να έμπαινε σε επικίνδυνες ατραπούς. Όμως το ρίσκαρε. Ποιος δε θέλει να νιώσει τη γλυκιά ανακούφιση έστω και μετά από δύο ώρες παθιασμένου σεξ; Ήξερε επίσης οτι κάποιος από αυτούς τους συντρόφους μπορεί να γίνει επικίνδυνος. Αλλά το ρίσκαρε... και ρίσκαρε... και ρίσκαρε... Ένας άνθρωπος, που του έχουν τσακίσει κάθε προσπάθεια να ρισκάρει και να επιλέξει το καλύτερο γι' αυτόν, είναι νομίζω βέβαιο ότι κάποια στιγμή στη ζωή του θα ρισκάρει πολλά. Είτε για να αντιδράσει, είτε για να αυτοκαταστραφεί. Ένα βράδυ λοιπόν ο Κώστας ρίσκαρε πολλά. Και έχασε. Ο άνθρωπος που έφερε στο κρεβάτι του ήταν και ο δήμιος του. Τον βρήκαν το επόμενο πρωί γυμνό και νεκρό στο σπίτι του. Τη συνέχεια μάλλον την ξέρετε.

Ποιος φταίει λοιπόν για την κατάληξη του Κώστα;
Α. Ο ίδιος ο Κώστας.
Β. Ο φονιάς του.
Γ. Η κοινωνία του χωριού του Κώστα.
Δ. Όλοι εμείς οι δήθεν προοδευτικοί, γεμάτοι ψεύτικη αγάπη και ενδιαφέρον.

Οι απαντήσεις δικές σας...
Καλό ταξίδι... Κώστα